Στάδια προσαρμογής
Οι γονείς όλων των παιδιών κάνουν όνειρα για την εξέλιξή τους, πολλές φορές πριν ακόμη αυτά γεννηθούν. Όνειρα για τις δραστηριότητες με τις οποίες θα ασχοληθούν, τις επιδόσεις τους στο σχολείο, το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν. Για έναν γονέα παιδιού με μαθησιακές δυσκολίες, όμως, μεγάλο μέρος αυτών των ονείρων γκρεμίζεται τη στιγμή που φτάνει η διάγνωση στα χέρια του. Ο καταιγισμός με νέες πληροφορίες για κάτι μέχρι τώρα άγνωστο σε αυτόν προκαλεί πανικό και απελπισία.
Τα στάδια που συνήθως περνούν οι γονείς μετά την πληροφόρηση της διαφορετικότητας του παιδιού τους, είναι ίδια με αυτά ενός θανάτου, καθώς για τους ίδιους πρόκειται για έναν «μικρό θάνατο»:
Εάν νιώθετε κι εσείς όπως στα παραπάνω στάδια, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν είστε μόνοι σας.
- Άρνηση. Αρνούνται να αποδεχτούν τη νέα κατάσταση, συμπεριφέρονται και αντιμετωπίζουν το παιδί σαν να μην έχει μαθησιακές δυσκολίες. Πρόκειται για μία συναισθηματική κατάσταση που σε ορισμένες περιπτώσεις συνεχίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα και δύσκολα ξεπερνιέται. Π.χ. «το παιδί μου δεν έχει τίποτε. Είναι απλά θέμα ωριμότητας και θα τα πάει καλύτερα, θα το δείτε».
- Θυμός. Ξεσπάσματα θυμού στον εαυτό τους ή τους γύρω, όπως εκπαιδευτικούς, διαγνωστική ομάδα κ.λπ. Οι γονείς ψάχνουν να επιρρίψουν κάπου την ευθύνη και νιώθουν αδικημένοι. Π.χ. «Ο δάσκαλος φταίει που δεν το κατάλαβε νωρίτερα και τώρα είναι πια αργά», «Γιατί να συμβεί αυτό σε εμάς; Δεν έφταναν ήδη όσα προβλήματα είχαμε;».
- Διαπραγμάτευση. Σκέψεις που μπορεί να ανακουφίσουν προσωρινά, καθώς οι γονείς αναζητούν τρόπους με τους οποίους ίσως γλιτώσουν από το « κακό» που τους προέκυψε. Π.χ. «Εάν τον διαβάζω καθημερινά και εντατικά, ίσως σε ένα δύο μήνες να έχει καλυτερέψει», «εάν τον σταματήσω από την κολύμβηση που τον αποσπά, θα συγκεντρωθεί στο διάβασμά του».
- Κατάθλιψη. Είναι το στάδιο της απομόνωσης, των ενοχών και της απογοήτευσης. Οι γονείς εδώ αντιμετωπίζουν όλη την κατάσταση αρνητικά και με απαισιοδοξία. Αισθάνονται τύψεις για ό,τι έκαναν κι ό,τι δεν έκαναν στο παρελθόν. Π.χ. «τώρα είναι πια αργά. Θα έπρεπε να είχα κάνει περισσότερα όταν ήταν μικρότερος».
- Αποδοχή. Οι γονείς τελικά αποδέχονται τις μαθησιακές δυσκολίες του παιδιού, νιώθουν αισιόδοξοι, αρχίζουν να ενημερώνονται γι αυτές και να αναζητούν τρόπους να βοηθήσουν συστηματικά το παιδί τους.
Εάν νιώθετε κι εσείς όπως στα παραπάνω στάδια, θα πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν είστε μόνοι σας.