Πρόκειται για τη ρέουσα ανάγνωση από την οποία προκύπτει νόημα. Η διδασκαλία της ευχέρειας δεν αποτελεί ανεξάρτητο διδακτικό αντικείμενο, αλλά μέρος ενός αναγνωστικού προγράμματος που έχει ως στόχο τόσο την ανάπτυξη της αποκωδικοποίησης όσο και της κατανόησης.

Προκειμένου να βοηθηθούν οι μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες μέσα στην τάξη και να καλυφθούν οι εκπαιδευτικές ανάγκες όλων των μαθητών του τμήματος, ο δάσκαλος μπορεί να εφαρμόσει ορισμένες από τις παρακάτω πρακτικές:
  1. Επίδειξη φωναχτής ανάγνωσης από το δάσκαλο, η οποία θα ακολουθείται από επαναλαμβανόμενες αναγνώσεις, τόσο σιωπηρά όσο και φωναχτά, από τους μαθητές.
  2. Άμεση διδασκαλία στρατηγικών αποκωδικοποίησης άγνωστων λέξεων , χρήσης σημείων στίξης.
  3. Εξασφάλιση προφορικής υποστήριξης. Αυτό μπορεί να πετύχει μέσα από βοήθειες κατά την αποκωδικοποίηση (με μαγνητοφωνημένα κείμενα), ομαδική ανάγνωση, ανάγνωση σε ζευγάρια, υποστηρικτικά προγράμματα σε ηλεκτρονικό υπολογιστή.
  4. Οργάνωση βιβλιοθήκης. Σε αυτή θα περιέχονται βιβλία που θα ταιριάζουν σε κάθε επίπεδο ανάγνωσης, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να καλλιεργηθεί η συνήθεια της αυτόβουλης ανάγνωσης μέσα από προγράμματα φιλαναγνωσίας.
  5. Επαναλαμβανόμενες αναγνώσεις. Ξεκινώντας από το επίπεδο του μαθητή, σταδιακά η δυσκολία των κειμένων μπορεί να αυξάνεται. Μια μορφή αυτών είναι οι χρονομετρημένες επαναλαμβανόμενες αναγνώσεις, όπου στο τέλος θα μπορεί ο μαθητής να δει συγκριτικά τις επιδόσεις του σε γράφημα.
  6. Ανάπτυξη του χρωματισμού της ανάγνωσης. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τον χωρισμό των προτάσεων του κειμένου ανάλογα με τον επιτονισμό που διδάσκεται ή μέσα από δραματοποίηση κειμένων, εμπλέκοντας το μαθητή στην αποκωδικοποίηση κάθε πρότασης.
Τα παραμύθια που βελτιώνουν την ευχέρεια